ตั้งแต่จำความได้โบรูโตะมักได้ยินคนอื่นๆรวมถึงแม่และพี่โคโนฮามารุพูดอยู่เสมอว่าอาจารย์และพ่อของเขาเป็นคู่แข่งกัน ทั้งอีกนัยยังเป็นเพื่อนที่ตัดกันไม่ขาด ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แน่นแฟ้นเหมือนพี่น้อง ขนาดที่แม่ของเขากับซาราดะยังเข้าไปแทรกไม่ได้ พอโตขึ้นมาเขาเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น ทั้งยังมีเพื่อนมากมาย โบรูโตะคิดว่าถ้าหากแม่หรือใครมาพูดอะไรแบบนั้นต่อหน้า เขาจะตอบกลับไปว่า แน่ล่ะ มันเป็นความสัมพันธ์ของลูกผู้ชาย
ทว่าถึงจะสนิทกันมากก็ตาม อาจารย์ของเขามีสิทธิ์อะไรมาแย่งเวลาของครอบครัว
ตั้งแต่ที่เขากับพ่อเริ่มเข้าใจกัน ถึงจะบอกไปว่าให้ทำตัวเหมือนเดิม แต่ตาแก่นั่นก็ยังพยายามเคลียร์งานทั้งหมดและหาเวลาว่างกลับมาบ้านก่อนที่ลูกๆอย่างเขาและแม่จะเข้านอนอย่างน้อยเดือนละครั้งสองครั้ง แน่นอนว่าบางวันก็มาอยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้าซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดี ฮิมาวาริดูยิ้มและหัวเราะบ่อยขึ้นเวลาพ่อมา แม่ก็มักจะทำกับข้าวอร่อยๆไว้รอ เขาเองถึงไม่อยากยอมรับแต่ก็รู้สึกดีมากๆ
ถ้าไม่ติดว่าเดือนสองเดือนมานี้อาจารย์ของเขามักจะเรียกพ่อออกไปหาบ่อยๆ หรือไม่ก็กลับมารายงานภารกิจที่กินเวลานานเกือบทั้งวัน และมักจะเลือกเฉพาะวันที่พ่อว่าง โบรูโตะไม่เข้าใจว่าอาจารย์กับพ่อมีเรื่องอะไรให้คุยกันนักหนา แล้วไม่คิดจะเอาเวลาที่นานๆทีจะมีกลับไปหาครอบครัวตัวเองบ้างหรือไง
เพราะฉะนั้นในวันนี้ที่พ่อของเขาส่งเมลมาบอกว่าอาจกลับมาช้า เขาถึงได้แอบย่อง เข้ามาเพื่อที่จะรู้ให้ได้ว่าสองคนนั้นคุยงานกันจริงๆไม่ใช่ชวนกันออกไปเถรไถลที่ไหน
และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความลับซึ่งเขาสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่มีวันเอ่ยปากบอกใครเด็ดขาด
พระอาทิตย์ตกดินไปได้เกือบสามชัวโมงแล้ว ที่ทำการโอคาเงะเวลานี้แทบเรียกได้ว่าเงียบสนิท ดูเหมือนสถานการจะเป็นใจให้เขาแอบเจ้ามาได้สะดวกขึ้นเมื่อลุงชิกามารุถูกสั่งให้กลับบ้านไปเมื่อเย็น ดังนั้นคนที่อยู่มีเพียงนินจาซึ่งเป็นเวรประจำการคอยสอดส่องดูแลความปลอดภัยอยู่ไม่กี่คน
อ้อ รวมถึงอีกสองคนในห้องโอคาเงะนั่นด้วย
โบรูโตะลดฝีเท้าให้เบาลงเมื่อเกือบถึงห้องเป้าหมาย แสงไฟลอดมาจากช่องประตู ดูท่าสองคนนั้นจะลดการป้องกันลงเพราะนอกจากจะสะเพร่าไม่ล็อกประตูแล้วยังไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของตน ทั้งๆที่ปกติการจะเข้าหาทั้งสองคนนั่นโดยไม่ให้รู้ตัวนั้นแทบเป็นไปไม่ได้
แต่แล้วไม่กี่วินาทีจากนั้นโบรูโตะก็ได้รู้เหตุผล ดวงตาสีฟ้าสดใสเหมือนกับผู้เป็นพ่อเบิกกว้าง ไร้เสียงใดๆเล็ดรอดจากริมฝีปากที่อ้าค้าง
ภายในห้องร่างสูงสองคนกำลังทำบางอย่างซึ่งไม่สมควรให้มันเกิดขึ้น โดยเฉพาะกับชายผู้มีครอบครัวแล้ว โบรูโตะอยากตะโกนหยุดการกระทำบ้าๆ แต่ก่อนจะได้ทำอะไร ดวงตาสีเดียวกันสองคู่นั้นก็สบกัยอย่างจัง เด็กหนุ่มเห็นความตระหนกไม่น้อยในแววตานั้นเพียงไม่นานมันก็หายไป คนในห้องหลับตาแน่น ปากส่งเสียงครางลั่นแม้พยายามใช้มือปิด เพราะแรงส่งจากคนข้างหลัง
"เหม่ออะไรของนาย?" ชายผมดำถามเพื่อนสนิทถูกจับนอนคว่ำอยู่บนโตะทำงานอย่างสงสัย มันเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเมื่อเจ้าตัวยังคงตั้งหน้าตั้งตาขยับสะโพกใส่อีกฝ่าย
นารูโตะทำแค่เพียงส่ายหน้า ไม่กล้าลืมตา กลัวว่าจะสบเข้ากับคนหลังประตูอีกครั้ง โบรูโตะถูกเด็กคนนั้นเห็นเข้าแล้ว เขาควรทำยังไงดี บอกให้ซาสึเกะหยุดตอนนี้หรือว่า..
"อ้าา!" แรงกัดและกระแทกจากด้านหลังทำให้ความคิดนั้นกระเจิง ร่างผิวสีแทนเต็มไปด้วยรอยขบเม้มและกัดจนแดงกระจายไปทั่วโยกไหว สองมือจับขอบโต๊ะเกร็งแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้ลื่นตกไปอีกฝั่ง ขณะที่อีกคนยิ้มอย่างพอใจที่ได้แกล้งร่างข้างใต้
ผ่านไปหลายนาทีโบรูโตะยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ใช่เพราะขยับตัวไม่ได้อีกต่อไป แต่เขายังอยากจะดูมันจนจบแต่น่าแปลก สายตาเขาไม่ได้เหลือบมองคนเป็นอาจารย์สักนิดแต่กับหยุดอยู่ที่ร่างกายของพ่อตัวเอง ใบหน้านั้นไม่ได้บิดเบี้ยวไปตามแรงอารมณ์เหมือนอย่างที่เคยเห็นในวีดีโอที่ดูกับเพื่อนด้วยความอยากรู้อยากลองตามภาษาเด็กหนุ่ม แต่การขมวดคิ้วอย่างอดกลั้นนั้นกลับดึงดูดสายตาได้ชะงัด
เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ปล่อยตัวเองมีอารมณ์จนส่วนล่างมีปฏิกิริยา
กับผู้ชายแล้วยังเป็นพ่อของตัวเอง
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มทำงานในตอนนั้นเอง ร่างสูงของเด็กหนุ่มจึงได้ถอยออกมา
คืนนั้นโบรูโตะฝันถึงสิ่งที่เด็กหนุ่มทุกคนต่างคุ้นเคยกับมัน ต่างกันตรงที่หญิงสาวไร้ชื่อในฝันกลายเป็นชายผิวสีแทน ผมสีทองตัดสั้นชื้นเหงื่อลู่ลงเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าปรือจ้องมาพลางร้องครางเรียกชื่อ
'โบรูโตะ'
เด็กหนุ่มผมทองสะดุ้งตื่น หอบหายใจอารมณ์จากฝันนั่นยังคงติดค้างอยู่ตรงส่วนล่าง โบรูโตะกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจก่อนตัดสินใจจัดการกับมัน
เพราะตาแก่บ้านั่น
เช้านี้โบรูโตะอารมณ์ขุ่นมัวจนฮินาตะและฮิมาวาริรู้สึกได้ ทั้งคู่คิดว่าเด็กหนุ่มโมโหที่นารูโตะไม่กลับมาเมื่อวาน แต่มันไม่ใช่ คนหน้ามุ่ยปล่อยให้ทั้งคู่เข้าใจผิดต่อไป และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันบอกเรื่องที่เจอหรือที่ฝันถึงตาแก่จนต้องช่วยตัวเองให้ใครรู้เด็ดขาด!
